Obudziła się. Przetarła oczy, lekko ziewnęła i usiadła. Spojrzała prosto przed siebie, dokładniej na łóżko na przeciwko niej- było to jej codziennym rytuałem. Chciała już powiedzieć: "Dzień dobry Tia!", ale nikogo tam nie było. Dopiero po chwili zaczęła sobie uświadamiać, że jest jedyną ludzką dziewczyną w Shadowsach, dlatego miała osobny pokój. Snow Kids...- przypomniała sobie nazwę, teraz już swojej byłej drużyny. Poczuła małe ukłucie w sercu. D'Jok...-znowu małe szarpnięcie- to on był kiedyś dla niej najważniejszą osobą w drużynie i w życiu. Jednak od dłuższego czasu uczucie, które ich łączyło wygasało. Zbyt często się sprzeczali, o dużo rzeczy tylko ją obwiniał, miała już tego dość. Jednak oczy Mei trochę się zaszkliły, gdyż nie przestaje się całkowicie kochać osoby z dnia, na dzień. Ku jej pocieszeniu z minuty na minutę robiło jej się lżej na sercu i z wielkim optymizmem myślała o swojej wczorajszej decyzji.
Zaczęła rozglądać się po pokoju, nie robiła tego dzień wcześniej- poszła spać, była zbyt zmęczona napływem wielu emocji. Ściany były jasno zielone, a wszelkie dodatki np. obrazy i półki w różnych odcieniach koloru szarego. Stwierdziła, że pokoje tego hotelu nie różnią się niczym (po za barwami) od tych, które są w hotelu Snow Kidsów. Podeszła do ogromnego okna. Cudowny widok na morze zaparł jej dech w piersiach. Delikatne fale uderzały o brzeg, Słońce nie było jeszcze wysoko, przy tym zmieniając kolor nieba, wokół siebie na różne odcienie różu, pomarańczu i fioletu. Stała tak, dotykając opuszkami palców zimnej szyby, chciała nacieszyć się tym widokiem, zanim pojawią się pierwsi turyści.
Nagle ktoś zapukał. Mei szybko podeszła do krzesła, wzięła z niego cienki szlafrok, nałożyła go na swoją zwiewną nocną koszulę i podeszła do drzwi. Płyta się odsunęła i ukazała Sinedda.
-Dzień dobry! Chciałem ci powiedzieć, że powoli dochodzi ósma, a to oznacza śniadanie,- powiedział z uśmiechem na ustach- wczoraj nie zdążyłem ci powiedzieć, bo tak szybko poszłaś spać.
-Dzięki.- odwzajemniła uśmiech, bo cóż innego miała zrobić? Sinedd dalej uśmiechał się, a właściwie szczerzył zęby, jak głupi do sera. Panowała niezręczna cisza. W końcu przerwał ją brunet.
-Nie pójdziesz teraz ze mną?- zapytał się zdziwiony, jednocześnie patrzył w jej błękitne oczy szukając odpowiedzi.
-Nie,- chłopak wyraźnie posmutniał- muszę się jeszcze ubrać- dokończyła. Wcześniej Sinedd nie zauważył, że Mei jest okryta szlafrokiem.
-Faktycznie,- odpowiedział speszony. - to do zobaczenia na stołówce.- dodał i odszedł szybkim krokiem aby
dziewczyna nie zauważyła rumieńców na jego policzkach.
Mei była tylko koleżanką z drużyny, wcześniej też się z nią spotykał głównie w celu, aby znaleźć kogoś na miejsce byłego zawodnika.Od kiedy to na widok dziewczyny nogi mu miękły, zaczynał się bez przerwy usmiechać i w dodatku rumienić?! To nie mieściło się w mu w głowie. To takie dziwne uczucie- wciąż myślał. Po chwili zastanowienia doszedł do wniosku, że musiał się po raz pierwszy, na serio zakochać...
To miło, że przyszedł mi powiedzieć, o której jest śniadanie- Mei cieszyła się, że może na niego liczyć. Z resztą był jej powiernikiem, gdy ta mówiła mu o swoich problemach. Traktowała go jak swojego przyjaciela. Trochę przypominał jej Tię, tzn. jej męską wersję, która zawsze ją pocieszała i mówiła, że wszytsko się ułoży.
Po kilkunastu minutach Mei wyszła z pokoju. Po chwili wędrówki znalazła się w hotelowej restauracji. "Szwedzki stół",lepiej być nie mogło- pomyślała, zachwycając się ogromnym stołem, którego każdy skrawek blatu był wykorzystany. Była już bardzo głodna, więc podeszła do stołu i szybko napełniła swój talerz. Zaczęła szukać wolnego miejsca przy stole drużyny. Pozostało jej tylko usiąść przy Sineddzie- inne miejsca były już pozajmowane. "Góra" potraw na jej talerzu nie uszła uwadze reszty Shadowsów, którzy mieli nabrane po jednej porcji niskokalorycznej sałatki. Wszyscy, oprócz Sinedda popatrzyli na nią trochę z niesmakiem. Jak może się tak obżerać?- myślały kościotrupy. Mei w tej chwili uświadomiła sobie jak czuł się Micro-Ice, gdy ta wypominała mu, prawie na każdym śniadaniu ilości jedzenia na jego talerzu oraz spojrzenia reszty drużyny. Uśmiechnęła się lekko, porównując siebie do tej komicznej postaci.
Zaczęła jeść. Jedzenie bardzo jej smakowało, z resztą nie była wybredna, odkąd to kilkakrotnie Aarch chciał wszystkim udowodnić, że potrafi gotować, gdy nie zasmakowała mu potrawa z restauracji hotelowej, na Genesis. Zazwyczaj gdy jadła śniadanie rozmawiała z drużyną albo przynajmniej przyglądała się ich manierom przy jedzeniu. Zaczęła oglądać towarzyszy zaczynając od Nihlis, która siedziała po jej prawej. Jednak nie miała powodu by każdemu się przyglądać, bo każdy jadł z tą samą monotonnością, a ich kościste twarze nie wyrażały uczuć. Doszła do Sinedda, który siedział po jej lewej. Jakie on ma piękne fiołkowe oczy- zachwycała się dziewczyna- Dlaczego nie zauważyłam wcześniej, że jest taki przystojny?- zastanawiała się. Po chwili zauważyła, że zawartość jej talerza już zniknęła. Byłam bardziej głodna niż myślałam- sama sobie się dziwiła.
-To do zobaczenia na treningu- powiedziała i posłała im uśmiech, jednocześnie machając ręką. Shadowsi również się uśmiechnęli i odmachali. Już wychodziła na korytarz i usłyszała:
-Mei zaczekaj!- Sinedd właśnie ją dogonił- Poszłabyś ze mną na plażę?
-Jasne, czemu nie. Skoczę się przebrać i możemy isć-oznajmiła.
-Czuję, że w tym roku to ja odbiorę puchar. Shadowsi na pewno wygrają!- powiedział, ukazując swoje śnieżnobiałe zęby.
-Pewnie masz rację. Po obejrzanych meczach nie widzę drużyny w takiej formie aby mogła nam zagrozić- powiedziała. Na myśl przyszli jej znowu Snow Kids.Szli przez chwilę w milczeniu, oboje unikali jak ognia tego tematu. Mei zauważyła, że przyjaciel rozgląda się dookoła. Nooo tak. Szuka miejsca na tej już wystarczająco pełnej plaży- wytłumaczyła sobie jego zachowanie.
-Uważaj!- krzyknęła, ale nie zdążyła- chłopak wdepnął w zamek z piasku, które budowało obok dziecko. Sinedd otrzepał nogę z piasku, po chwili powoli zaczął się odwracać w stronę dziecka aby zobaczyć reakcję tego małego człowieka. Trochę był zdziwiony widokiem, który ujrzał:
-Ten pan zrobił to niechcący- Mei mówiła do dziecka, które miało nie określony wyraz twarzy- Zaraz zbudujemy ci nowy, lepszy.
Chociaż Sineddowi nie podobała się perspektywa "bawienia się" z piaskiem, dał się do roboty. Po pół godzinie "ciężkiej" pracy zamek, które ujrzało dziecko był dwa razy większy i ładniejszy.
-Jej! Ten zamek jest super!- zachwycało się dziecko, patrząc na jego twórców, całych z piasku- Dziękuje bardzo!- malec pobiegł do torby stojącej nieopodal i wyjął z niej figurki przedstawiające postacie różnych drużyn piłki nożnej. Poukładał je na różnych piętrach zamku, a na samej górze postawił Sinedda i Mei, która była jeszcze w stroju Snow Kids. Chłopak z dziewczyną mimowolnie uśmiechnęli się, ponieważ "zajęli" zaszczytne miejsce. Pożegnali się z chłopcem i poszli dalej.
Nawet nie sądziła jak dobrze zrobi jej wyjście z Sineddem na plażę. Od dosyć dawna tak dobrze się nie bawiła. Nie sądziła, że tak bardzo będzie go lubić. Dzięki niemu czuje się o wiele pewniejsza w nowej drużynie, dzięki niemu świetnie poszło jej na treningu. Tyle rzeczy mu zawdzięczała, po prostu cieszyła się jego obecnością. Chociaż Sinedd wypełniał jej pustkę po D'Joku, czasami brakowało jej Tii, żartów Micro-Icea, śpiącego Ahito... Z resztą każdy z poprzedniej drużyny posiadał jakąś unikalną cechę, której jej brakowało. Niee... Znów wspomnienia. Muszę się od nich uwolnić. Nie chcę teraz o nich myśleć, jeszcze za wcześnie- potem zastanawiała się co zrobić, by chociaż przez chwilę nie ukazywały jej się obrazy z "poprzedniego życia".
Wyszła na balkon, "przywitał" ją ciepły podmuch wiatru. Obserwowała dziecko, które z uśmiechem siedziało obok budowli z piasku. Tak to był udany dzień- myślała dziewczyna. Po kilku minutach doszła do wniosku, że Sinedd zaczyna się jej podobać. Czyżby tak szybko mogłabym kogoś pokochać?- zadała sobie pytanie i odpowiedziała- Tak, widocznie to co łączyło mnie z moim eks nie było tą prawdziwą miłością- uświadamiała sobie to już po raz n-ty- To jest nowy początek wszystkiego. Już nie mogę się doczekać tych następnych chwil, mam nadzieję, że będą lepsze od tych poprzednich- nie wiedziała, że już za niedługo staną się parą- będą tacy szczęśliwi i prawie wszystko wróci na swoje poprzednie miejsce. Gdy skończyła oglądać zachód Słońca poszła oglądać telewizję, jednak już po chwili znudzona wiadomościami zasnęła, z uśmiechem na ustach.
